Według Międzynarodowej Agencji Energetycznej co godzinę na świecie instaluje się ponad 70 000 paneli słonecznych. Oczekuje się, że to szybkie wdrażanie będzie rosło z roku na rok, a wraz z nim liczba przestarzałych modułów.

Programy recyklingu odpadów fotowoltaicznych i obecne globalne zasady recyklingu nie są gotowe, aby poradzić sobie z rosnącym napływem paneli. Istnieje potrzeba opracowania przemyślanego i zdyscyplinowanego programu zapewniającego ponowne wykorzystanie i odpowiedni recykling tego materiału, co zachęci do stosowania gospodarki o obiegu zamkniętym i zapewni, że zrównoważony postęp naszej branży nie zostanie wymazany przez szkodliwe skutki wycofania materiału z eksploatacji.

Korzyści ze strategii recyklingu i ponownego użycia paneli słonecznych wykraczają poza oszczędność miejsca na składowiskach i zatrzymywanie toksycznych odpadów, ale przekształcanie tych odpadów w zasoby ekonomiczne. Zamiast wydobywać niezliczone surowce, w procesie można wykorzystać aluminium, szkło, silikon i metale powszechnie występujące, takie jak miedź i srebro, co zmniejsza zużycie energii (IPCC, 2013) i chroni skąpe zasoby naturalne. Jest to niezwykle ważne, ponieważ kontynuujemy naszą drogę do zasilania świata energią słoneczną.

Wiem, że recykling jest uważany za kosztowny, głównie dlatego, że nie jest to opłata, do której firmy są przyzwyczajone. Panele składowane na wysypiskach kosztują znacznie mniej, co stało się praktyką branżową, nie tylko ze względu na koszty, ale także z powodu niedoboru paneli słonecznych pochodzących z lokalnego recyklingu.

Ta sytuacja się zmienia. Firmy zajmujące się recyklingiem zwiększają swoją skalę, aby móc przetwarzać coraz więcej paneli słonecznych; jednak aby praktyka ta mogła się rozwijać, potrzebny jest popyt na te usługi i nie możemy czekać na wprowadzenie przepisów. Do tego czasu liczba zużytych/uszkodzonych paneli słonecznych prawdopodobnie osiągnie ogromny poziom i nie będzie infrastruktury umożliwiającej obsługę dużej liczby paneli, które należy poddać recyklingowi.